سلطان پارڪ
پارڪ جي گيٽ کان گهڙي اندر داخل ٿياسين. گهمندا ٿورو اڳتي نڪري وياسين. هر هنڌ تصويرن لاءِ بھترين شو پيس ٺاهيا ويا هيا. پريان ڪنڊ تي لو برڊ نوجوان پريمي جوڙو ويٺو پيار ونڊي رهيو هو. اسان هنن جي محبتن ۾ خلل وجهڻ بنان ئي اتان اڳتي نڪري وياسين. پارڪ جي سونھن سچ تہ اسان کي موهي وڌو هو. پاڻي جي اڏ وهي رهي هئي. هن موڪ ۾ صاف شفاف پاڻي هيو. جنھن جي ڪري هيٺ تري تي سونھري رنگ جون مڇيون تڙڳندي نظر آيون.
اسان ٿوري دير لاءِ اتي بيھي رهياسين. ڇا تہ منظر هيو. پارڪ جي گهاٽن ۽ چھچ ساون وڻن تان مختلف پکين جون ٻوليون ٻڌڻ ۾ پئي آيون. اسان اڳيان ٿي موٽي آياسين تہ سامھون واري سلطان مسجد مان ٽيپھري جي آذان جو آواز ڪنين پيو. پارڪ ۾ ويھڻ لاءِ سيمنيٽ جون سيٽون ٺھيل هيون. مسافرن جي هلڻ لاءِ بھترين پيچرو ٺھيل هيو، جنھن تي ٻہ ماڻھو گڏ هلي پئي سگهيا. اڳيان هڪڙي جاءِ تي ڪم هلي رهيو هو، ان ڪري ان کي اتي بند ڪيو ويو هو. گهمندي گهمندي هڪڙو ماڻھو ٽڪرائجي ويو. منھنجو خيال هو تہ هن کان هن پارڪ جي باري ۾ ڪجهہ پڇي وٺجي ۽ پنھنجي ڄاڻ ۾ اضافو ڪجي، سو مون هن کي سلام ڪرڻ کان پوءِ هن جو نالو پڇيو.
“توهان جو نالو ڪاڪا”. مون پڇيو.
بخيل پوڙهي جواب ڏنو،“ڇو، نالو ڇو ٿو پڇين”.
“ائين ئي پڇان هو، تہ ڳالھہ ٻولھہ جي شروعات ڪجي”. مون هن کي سمجهائيندي چيو.
“نہ، نہ نالو نہ ٻڌائيندس”. هن پوڙهي ڪاوڙ ڪندي چيو.
“چڱو ڪاڪا نہ ٻڌاءَ. مون کي بہ ضرورت نہ آهي. پاڻ وٽ رکي ڇڏ نالو ڪم ايندي”. مان اڳتي نڪري ويس.
هن پويان سڏ ڪندي چيو،“مسٽر، مسٽر ڳالھہ تہ ٻڌو، توهان تہ ناراض ٿي ويا”.
پر مون هن کي ڪو جواب نہ ڏنو.