پيش امام کي اجرڪ جو تحفو
هوٽل جي ڪمري کان نڪرندي، مون سان گڏ مختيار صاحب، يوسف ۽ جنيد بہ گڏ هيا. جنھن مھل پاڻ مسجد پھتاسين تہ فرض نماز ٿي رهي هئي. امام صاحب پھرئين رڪعت ۾ قيام ۾ بيٺو هيو. ٻاهران ئي لائوڊ اسپيڪر تي فرض نماز جي قرعت جو آواز ڪنين پئجي چڪو هيو. ان ڪري تڪڙي تڪڙي وکون کڻڻ لڳاسين. منھنجو تہ وضو هوٽل کان ئي ٿيل هيو، ان ڪري مان ۽ ٻيا دوست سڌو جماعت سان وڃي شامل ٿياسين. جڏهن تہ نظير وضو ڪرڻ لاءِ وضو خاني جو رخ ڪيو.
فرض نماز پيش امام پرسڪون نموني سان پڙهائي. هن جي نماز پڙهائڻ جو انداز مون کي ڏاڍو وڻيو. سچ تہ ڏاڍو دلي سڪون اچي ويو هو. روح کي راحت اچي ويو هو. هن نماز پڙهائڻ ۾ ڪنھن بہ قسم جي ڪا تڪڙ نہ ڪئي هئي. نہ ئي وري هن کي ڪا جلدي هئي. هو جڏهن رڪوع ۾ وڃي پيو تہ رڪوع جو حق ادا ڪري پيو ۽ جڏهن وري سجدي ۾ وڃي پيو تہ سجدي جي روح ۾ هليو وڃي پي. سو هتي حقيقي قلب کي سڪون نصيب ٿيو هو. فرض نماز کان پوءِ اسان انتظار ۾ هياسين تہ پيش امام صاحب ڪيڏي مھل ٿو دعا گهري. پر هن دعا نہ گهري. نفل ۽ سنتون پڙهي، هو روانو ٿيڻ لڳو تہ هن کي ڊاڪٽر نظير روڪيندي چيو تہ،”سائين! سنڌ کان مھمان آيل آهن. توهان لاءِ اجرڪ جو تحفو کڻي آيا آهن. توهان سان ملڻ جي خواهش رکن ٿا. ان ڪري مھرباني ڪري توهان ٿورو ترسو تہ نماز پڙهي وٺن“.
مون نماز ختم ڪئي تہ جنيد، يوسف ۽ مختيار صاحب بہ تيار ويٺا هيا. اهي بہ گڏ ٿي ويا. پيش امام نالي حافظ محمد حسين سان ملياسين. هو نھايتي ئي خوش اخلاقي سان مليو. هن کي جڏهن اجرڪ جو تحفو ڏنوسين تہ هو ڏاڍو خوش ٿيو. هن کي اجرڪ جو تحفو گهڻو سھڻو لڳو هو. هن اجرڪ جي گهڻي تعريف ڪئي هئي. هن اجرڪ کي اکين تي رکي چميو هو. ان کان پوءِ هن اسان جو شڪريو ادا ڪيو. اسان بہ هن جي فرض نماز پڙهائڻ واري طريقيقار کي ساراهيو. هو ڏاڍو خوش ٿيو هو. هن کان موڪلائي، ڪچھري ڪندا ٻاهر نڪري آياسين. مسجد جي گيٽ تي جوتن جا ڍير لڳل هيا، ڪنھن بہ جماعتي پنھنجي جتي کڻي ڪنھن ڪنڊ تي نہ لڪائي هئي ۽ نہ ئي وري پنھنجي اڳيان رکي هئي. هتي مون کي لڳو تہ جماعتين کي جتين جي ڳڻتي نہ هئي، بلڪ پنھنجي رب جي سامھون ائين بيٺا هيا، جيئن نماز ۾ بيھڻ جو حق هيو.