هوٽل جي مينيجر اعظم سان بيٺي بيٺي ڪچھري
”توهان هتي ڪيتري عرصي کان رهو پيا“. مون هن کان پڇيو.
”منھنجو جنم ئي هتي هن ٻيٽ ۾ ٿيو آهي، منھنجي عمر 60 سال کان مٿي آهي. توهان پاڻ اندازو ڪيو“.
”ڀلا هتي ڪو ٻاهريون ماڻھو پراپرٽي وٺي سگهي ٿو؟.
”جي ها، پر ان کي هتي ڪورٽ ۾ ڪيس داخل ڪرڻو پوندو ۽ ڪورٽ کي جڏهن مطمئن ڪندو ۽ چوندو تہ مان هتي ڪاروبار ڪرڻ چاهيان ٿو، مون کي ان ڪاروبار جو هيترو تجربو آهي ۽ پنھنجي ڌنڌي ڌاڙي جا/ ڪم جا، تجربي جا سرٽيفيڪٽ ڏيندو ۽ ڪورٽ کان فيصلو وٺي ايندو تہ پوءِ هو اُن ڪورٽ جي فيصلي جي آڌار تي ئي هتي پراپرٽي خريد ڪري سگهي ٿو“. هن سڀني دوستن کي سمجهائيندي چيو.
”هن ٻيٽ ۾ ڪيترا مسلمان آهن“. جنيد هن کان پڇيو.
”سڀ مسلمان آهن تقريبن“.
هن کان Bikni beach جو پُڇي پاڻ بيچ ڏانھن پنڌ ڪندا نڪري وياسين. سوڙهين گهٽين کان ٿيندا، هڪڙي ميدان تي آياسين. جتي ناريلن جا وڏا وڏا وڻ بيٺل هيا. اتي ئي هڪڙو نوجوان وڏن وارن وارو سائيڪل تي ملي ويو. هن کان بڪني بيچ بابت پڇڻ لاءِ هن کي بيھڻ جو اشارو ڪيوسين. هن سائيڪل بيھاري. مون کي الائي ڇو هتان جي وڏن وارن وارا نوجوان موالي، چرسي لڳا. هي بہ چرسي لڳي پيو. هن پنھنجو نالو سليم ٻڌايو. سليم ٻڌايو تہ،” هي بيچ تمام پراڻو آهي. ٻہ سو سالن کان بہ مٿي“.
هن ٻيٽ نمان ڳوٺ ۾ ڪا بہ نالي، يا ڪو گٽر کليل نظر نہ آيو. نہ ڪا سامھون بجلي جي تار ڪنھن تنبو يا ٿنڀي تي نظر آئي. رستي تي جيڪي بہ دڪان نظر آيا انھن تي ڪو بہ شٽر وغير نظر نہ آيو. بند ڪرڻ مھل بس شيشي جي دروازي اڳيان ”ڪلوزڊ“ وارو پاٺو رکي ڇڏڻو هيو ۽ وري دڪان کولڻ مھل ”اوپن“ وارو پاسو اٿلائي رکي ڇڏڻو هيو. هتي دڪان ۾ بوٽ، جوتو اندر پائي وڃڻ جي اجازت نہ هئي، نہ ٻاهرين ماڻھو کي ۽ نہ ئي وري هتان جي پنھنجي دڪان جي مالڪ يا اسٽاف کي. پر هرڪو گيٽ کان ٻاهر پنھنجا جوتا لاهي پوءِ ئي اندر دڪان ۾ داخل ٿي سگهي پيو. هتان جي گهرن جي مين گيٽ تي بہ گهر ڀاتين جا جوتا ٻاهر پيل نظر آيا. مجال آ جو جوتو کڄي وڃي. اسان وٽ تہ مسجدن ۾ بہ جوتا محفوظ نہ آهن. هتي سبزيون ۽ فروٽ انڊا ٻاهر کان گهرائيندا آهن. خاص ڪري ڪيلا، انب ۽ ٻيو فروٽ وغيرہ .