ايندي هُئينءَ تُون پاڻ، مست محبت موج ۾
رُوح جھٽيندو روز هو، ساهَن جي سُرهاڻ،
ڪِيئن وساريَئِي هاڻ، محب ملڻ جا ڏينهنڙا؟
تنهنجا انگ انگُورِيَل، منهنجا چپ هيراڪ،
مِٺيُون منهنجيُون ماڪ، تنهنجا ڳَل گُلاب ها.
ڪوئل پئي ڪُوڪيو، گورگ جي وڻڪار ۾.
اندر پئي ٻڙڪيو، تو بن ٿڌڙي هير ۾.
هُوءَ جا گاج ندي، دهشت منجهه درياھ جان
گوڙ ڪندِي گجندِي، وهندي صدين کان اچي.
نيڻ بڻيا ڪڪرِين جيان، گورک ٽَڪرِي مَنُ،
تو بِن تتل تَنُ، ۽ ڪڻ ڪڻ نيڻ ڪنار مان.
گورک مٿي سج، لهندي گورگ کي چيو:
مان هان ٽِڪو گَجُ، تون آن ٽِڪرِي جنّتي.
مان ۽ تُون ٻئي ڀاڪُرين، مهڪيا چوڏس مَنڊُ،
گورگ مٿي چنڊ، تڪيو بيٺي پاڻ کي،