جُستجُو
اڃا من تي اُڪريل،
سي ننڍ پڻ جون يادون!
نِمُن ۾ ٻڌي لوڏ هڪٻئي کي لوڏيون،
فصل ۾ ڪندي گاھ کيچل سان کيڏون.
۽ سانجهيءَ جو اکٻُوٽ رانديون!
لڀي پوءِ به سُهڻي وري پاڻ ڳوليون،
وسريون سي ناهن، اڃا ياد آهن!
جڏهن تو جُدائي جي اکٻُوٽ کيڏي،
رُني دل هُئي ڪيڏي؟
تون مونکان لِڪي وئينءَ،
الائي ڪِٿ هلي وئينءَ، مان اڄ سُوڌو توکي،
لهي نه سگهيو هان،
ملي نه سگهيو هان!
وڇوڙي ۾ سورج وهيءَ جو لهي ويو!
هُو جوڀن جا ڏينهنڙا، اندر منجهه ڪاتيون،
جوانيءَ جون ساريون رنگين راتيون،
ڏنگينديون هليون ويون،
ڪکينديون هليون ويون،
اڃا ڀي چري دل ٻري ٿي،
اُميدن چارا تَڪي ۽ ڳڻي ٿي،
ملي من وڃين تون،
لڀي من پوين تو،
اڃا آسرو آ!
اڃا جُستجو آ!