ڦُٽا وؤنڻ وڻن ۾، چونڊن تر واريُون،
مِلُون جوڙن ٿانَ پيون، ڀريل بازاريُون،
واجهائن ٿيون ريڙ لئه، ويٺيون ويچاريُون،
هر پل غربت گهيريون، محنت جون ماريُون،
اُڊڙيل چولا انگ تي، ۽تَنُ ۾ تاساريُون،
ڪالهه به ڏَڏَريون ڏُک سي، اڄ به آزاريُون،
مانُ نه وڪڻن مُور سي، توڙي بُک ماريُون،
آهُون ڄڻ آرِيُون، سيد سُڻج لطيف تُون.
پنهنجن جو پنهنجو ڳهي، روڙي رهڙي ماس،
ڪهڙو ڏوھ آ عام تي، هِت دانشمند اُداس،
رت رُنو آڪاس، ٻڙڪِي ڀُونءِ ٻاڪاريو.
جيڪو سوچي ذات، تِنهن جي سوچ تراکڙي
جو ڀاڪِي وجهي ڀُونءَ کي، سو نه کائي مات،
تَنُ ۾ تر جي تات، صدين تائين سوجهرو.
آءُ ڪيان ڪيئن عيد، مارُو اڪثر مامري
جهوپن، چؤرن چؤٺ تي، دردوندي هر دِيد،
غربت ساري غرق ڪئي، خوشي توڙي خريد،
ڪير ڪندو ترديد، درد جنهن وٽ ديس جو.
***