وڇوڙو ونگ آ سانئڻ.
وڇُون جو ڏنگ آ سانئڻ.
ڏکن ۾ ٽهڪُون مُرڪُون ٿا،
جيئڻ جو ڍنگ آ سانئڻ.
جهٽيو تنهنجي ڳلن جو ئي،
شفق پڻ رنگ آ سانئڻ.
هوا ۾ ڪڻڪ جو لُڏندڙ،
سُنهري سنگ آ سانئڻ.
عزيز آڇيندو سُرهاڻون،
تنهنجو انگ انگ آ سائڻ.
شاعري
گورک مٿي چنڊ
ڪتاب ”گورک مٿي چنڊ“ نامياري شاعر، ليکڪ ۽ ڊراما نگار عزيز ڪنگراڻي جي شاعريءَ جو ٻيو مجموعو آهي. عزيز ڪنگراڻي جي سڃاڻ صرف شاعر واري ناهي رهي، هو سٺو ڪهاڻيڪار، ڊراما نگار، تنقيد نگار، مقالانگار ۽ محقق به آهي. هو شاعريءَ ۾ فطرتي حسناڪين کي خوب انداز سان بيان ڪري ٿو، سندس تعلق ڪاڇي جي علائقي جوهيءَ سان آهي تنهنڪري هن وٽ لفظن رواني ۽ رنگن جو ميلاپ به موجود آهي. هو احساسن جو شاعر آهي جنهن ڳوٺن ۾ زندگيءَ کي ويجهي کان نه صرف پرکيو آهي پر پاڻ به ڏکن ۽ سکن سان ناتو نڀايو آهي. هن ڪاڇي ۽ گورک جي سونهن ۽ سندرتا سان گڏ محبوب جي خمار کي به بيان ڪيو آهي.
- 4.5/5.0
- 6416
- 780
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عزيز ڪنگراڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- پنهنجي پاران
- سنڌ سلامت پاران :
- بيت
- ڪاٿي آن سڄڻي، سار به ڄڻ تلوارآ،
- ايندي هُئينءَ تُون پاڻ، مست محبت موج ۾
- گورک مٿي چنڊ، تڪيو بيٺي پاڻ کي
- ڇڏ مِٺِي ڇيڏڪ، مان هان وڃڻو ماڳ ڏي
- خالي گاگھر ڪَڇ تي، گُهوري بِيٺو گھر،
- دُور تون رکجان ديس کان، دُوئي دوکو داءُ،
- احساسن جي تند سان، اُڻيل دل ۾ ديسُ،
- ڪاڇي منجهه تَلُور، پرڏيهان آيل پکي
- شام جو لهندڙ سج کي، .منڇر روئي چيو،
- ڦُٽا وؤنڻ وڻن ۾، چونڊن تر واريُون،
- وايون
- سُڳنڌ بڻجن ڌڙڪنون، سُرها سُرها ساھ!
- ڪاڇي جو پٽ ٻوڙيو، بارش راتوڪِي!
- سنگ ڪَڪوريا لاب پيا، موسم ۾ ٿي ڦير!
- اُڻ تُڻ آ هيڪاند،
- تُنهنجي نالي جو، سِجُ نه لهڻو آ!
- درد پسي دور جو، پيا اندر منجهه اَنبُور!
- ماڻهو منهنجي ڏيھه جو، ڪو به ڏکيو هوندو!
- غزل
- تنهنجي خوشبو ۾ هِير وِهنتِي آ.
- گلاب پوکي ڪنڊا لُڻياسين.
- ڪَنڌِي دل جِي پائن اُڪِيرُون عزيز.
- تو سِوا ساريون خوشيون پڄرِي ويون.
- ڇُهي تنهنجي مون چهري تي حجابن جون چَڪِيون پوکيون.
- ڪوبه توسان نه رابطو آهي.
- اسان ننڊ مان پاڻ جاڳيا ڪٿي هُون؟
- رات جو پويون پهر۽ دل.
- ياد ريشم کان ريشمِي تنهنجي.
- تنهنجي وِجُود جي خوشبوءِ منهنجي ساهن ۾.
- هيڪل جيئڙو پُل ۽ مان.
- زندگي ماڻ جا عزيز ملي.
- ياد تنهنجي به چاتڙي آهي.
- سوچ ۾ گُم سُم گهر هوندس.
- عشق ڇِپ ٿي مٿان ڊَٺو هوندو.
- ماڻهو حَسِينَ آهن.
- سوچ ٿي جي اَجھل نَدِي ويندي.
- وسيا مينهڙا وفائن جا.
- ڏورؤن تنهنجو اشارو چمڪيو.
- حالتن جي اڳيان جُهڪِي نه سگهيو.
- عشق تنهنجو عُقاب آ پياري.
- ڪِٿ شهر زندگي.
- سدائين ڪاڇي ٿر واسي وطن ۾ بي وطن آهن.
- گُونگن جي شهر تَر ۾ ٻئي چَپَ سِبي ڇڏيم.
- سار ستائي ٿي.
- پيار تنهنجو جي پرين گهٽجي وڃي.
- ڪاوڙ تُهنجي سِگرِي آهي.
- وڇوڙو ونگ آ سانئڻ.
- پاڻ وڇڙياسي سو عجيب نه هو.
- درد ٿو ڀڙڪي ڄَر جهڙو.
- پيارتنهنجي پناهه ۾ رهجي.
- پيار گُلشن ڪري مِلي آهي.
- تُون وَئِي آن دنيا هلِي وئِي آ.
- هل ته دل درد سان مِلِي ڏسجي.
- ڏُور پل نه هجين دل گُهري روز ٿي.
- من ۾ پائي وئي لِئو آهي.
- سمنڊ مان تانگھڙو ناهيان.
- وَيا جي پَلَ سي وَرِي نه ورندا.
- وقت خيبر جي آ ڳَلِي وانگي.
- حوصلو تلوار ڪر.
- نانءُ اتهاس ۾ اچي ويو آ.
- عشق منهنجو بڻيو جي رب آهي.
- حُسن تنهنجو روشني آ.
- شعر جڏهن جهونگاريا هوندم.
- عشق ڪڙڪِي ڪِريو ڳڙي وانگي.
- جيون ڄڻ ته بتيلو آ،
- اکيون ٻئي سمنڊ جيئن آهن.
- پاڻ جڏهن کان وڇڙي وياسين.
- پنهنجي پياري مرڪ ته ڏس!
- عشق سانڍيو سُرور پنهنجو آ.
- عشق درياھ کڻي ايندو هان.
- عزيز تڙپي لکڻ ڇڏي ڏئي.
- سار ٿي سُرهڻ وکري وئي آ.
- توکي ساري ڳاٽ ڳڙي پيا
- سامهون تنهنجي ديد سدائين.
- دوستي غم ڏِئي وٺِي ڇڏجي.
- درد ڇيرون ٻَڌيون ته نَچِي زندگي.
- چئوسٽا
- وطن سان مُحبت ضمير ۾ آ.
- تاريخ ڪئي چيخ بگاڙيو ڇو ٿا؟
- روشن کي ڪو اونداهه چوي بيٺو،
- لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
- تو چيو هو ڪڏهن غم تي نه سوچجان،
- دؤر ڀڙڪي مفاصلا وڌائي ٿو،
- قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
- روز مونکي جي نفرتون ڏيندين،
- ترائيل
- هر سُهاڻي شام تنهنجي مهڪ آ،
- گاج ڪپ تي ڄڻ صدين کان انتظار،
- محبتُن جي ٿي اچي ورکا ڪرين،
- شفق جو ڍڪيو ياد کهنبو پرين،
- سُونهن مُون ۾ ساھ اوتي ٿي ڇڏي،
- هيل ڀي اچ شام گورک تي مِٺي گڏ گهاريون،
- رَوِش دهشت گرد تُنهنجِي ڄڻ يزيد آ،
- ٿر ۾ ٽوڙيو دم ڪندي ڪِنجھڪار ٻار،
- هائيڪا
- سنِڌُوءَ جو ڪِنارو هو
- سارو ٿر اُماس
- جيئن تو هٿ جهليوم،
- گوري صبح سوير
- گرمي گُهٽ ٻُوساٽ
- مان ڀي هان توساڻ.
- خواب خوشيون خاڪ
- آهين اڄ اوجهل،
- ساگر جيڏو سوڳ،
- آزاد نظم
- زندگي بندگي
- ڏُک
- وساريان ڪِئين؟
- او! پيارا پرين!!
- منهنجي ڌرتي
- مان نه هوندس
- ڪٿي آهين سڄڻي؟
- جوهي
- او! گورک جي ٽَڪري!!
- ماءُ توکي آ سلام
- ڌَرُ-جِي مِٽي
- سِپ ۽ موتي
- هوءَ منهنجي نه هئي
- وقت
- نِنڊ مِٺي
- جيت
- جُستجُو
- تنهنجي نانءِ
- انڌ ڌُنڌ
- ياد جي خوشبُوءِ
- متفرق شعر
وڇُون جو ڏنگ آ سانئڻ.
ڏکن ۾ ٽهڪُون مُرڪُون ٿا،
جيئڻ جو ڍنگ آ سانئڻ.
جهٽيو تنهنجي ڳلن جو ئي،
شفق پڻ رنگ آ سانئڻ.
هوا ۾ ڪڻڪ جو لُڏندڙ،
سُنهري سنگ آ سانئڻ.
عزيز آڇيندو سُرهاڻون،
تنهنجو انگ انگ آ سائڻ.