سار ٿي سُرهڻ وکري وئي آ.
ننڊ اکين مان اُڏري وئي آ.
منهنجو چنڊ نه اڀريو ڇو؟
رات به ڪافي گذري وئي آ.
ڦُوھ جواني ٻير پڪل جيئن،
اوسيئڙي ۾ اُڪري وئي آ.
روءِ نه ڏات جي تنهنجي ڪهاڻي،
ڏيهه سڄي کان وسري وئي آ.
گڏ عزيز سان توکي ڏسندي،
چانڊوڪي پڻ پَڄرِي وئي آ.
شاعري
گورک مٿي چنڊ
ڪتاب ”گورک مٿي چنڊ“ نامياري شاعر، ليکڪ ۽ ڊراما نگار عزيز ڪنگراڻي جي شاعريءَ جو ٻيو مجموعو آهي. عزيز ڪنگراڻي جي سڃاڻ صرف شاعر واري ناهي رهي، هو سٺو ڪهاڻيڪار، ڊراما نگار، تنقيد نگار، مقالانگار ۽ محقق به آهي. هو شاعريءَ ۾ فطرتي حسناڪين کي خوب انداز سان بيان ڪري ٿو، سندس تعلق ڪاڇي جي علائقي جوهيءَ سان آهي تنهنڪري هن وٽ لفظن رواني ۽ رنگن جو ميلاپ به موجود آهي. هو احساسن جو شاعر آهي جنهن ڳوٺن ۾ زندگيءَ کي ويجهي کان نه صرف پرکيو آهي پر پاڻ به ڏکن ۽ سکن سان ناتو نڀايو آهي. هن ڪاڇي ۽ گورک جي سونهن ۽ سندرتا سان گڏ محبوب جي خمار کي به بيان ڪيو آهي.
- 4.5/5.0
- 6499
- 792
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- عزيز ڪنگراڻي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ارپنا
- پنهنجي پاران
- سنڌ سلامت پاران :
- بيت
- ڪاٿي آن سڄڻي، سار به ڄڻ تلوارآ،
- ايندي هُئينءَ تُون پاڻ، مست محبت موج ۾
- گورک مٿي چنڊ، تڪيو بيٺي پاڻ کي
- ڇڏ مِٺِي ڇيڏڪ، مان هان وڃڻو ماڳ ڏي
- خالي گاگھر ڪَڇ تي، گُهوري بِيٺو گھر،
- دُور تون رکجان ديس کان، دُوئي دوکو داءُ،
- احساسن جي تند سان، اُڻيل دل ۾ ديسُ،
- ڪاڇي منجهه تَلُور، پرڏيهان آيل پکي
- شام جو لهندڙ سج کي، .منڇر روئي چيو،
- ڦُٽا وؤنڻ وڻن ۾، چونڊن تر واريُون،
- وايون
- سُڳنڌ بڻجن ڌڙڪنون، سُرها سُرها ساھ!
- ڪاڇي جو پٽ ٻوڙيو، بارش راتوڪِي!
- سنگ ڪَڪوريا لاب پيا، موسم ۾ ٿي ڦير!
- اُڻ تُڻ آ هيڪاند،
- تُنهنجي نالي جو، سِجُ نه لهڻو آ!
- درد پسي دور جو، پيا اندر منجهه اَنبُور!
- ماڻهو منهنجي ڏيھه جو، ڪو به ڏکيو هوندو!
- غزل
- تنهنجي خوشبو ۾ هِير وِهنتِي آ.
- گلاب پوکي ڪنڊا لُڻياسين.
- ڪَنڌِي دل جِي پائن اُڪِيرُون عزيز.
- تو سِوا ساريون خوشيون پڄرِي ويون.
- ڇُهي تنهنجي مون چهري تي حجابن جون چَڪِيون پوکيون.
- ڪوبه توسان نه رابطو آهي.
- اسان ننڊ مان پاڻ جاڳيا ڪٿي هُون؟
- رات جو پويون پهر۽ دل.
- ياد ريشم کان ريشمِي تنهنجي.
- تنهنجي وِجُود جي خوشبوءِ منهنجي ساهن ۾.
- هيڪل جيئڙو پُل ۽ مان.
- زندگي ماڻ جا عزيز ملي.
- ياد تنهنجي به چاتڙي آهي.
- سوچ ۾ گُم سُم گهر هوندس.
- عشق ڇِپ ٿي مٿان ڊَٺو هوندو.
- ماڻهو حَسِينَ آهن.
- سوچ ٿي جي اَجھل نَدِي ويندي.
- وسيا مينهڙا وفائن جا.
- ڏورؤن تنهنجو اشارو چمڪيو.
- حالتن جي اڳيان جُهڪِي نه سگهيو.
- عشق تنهنجو عُقاب آ پياري.
- ڪِٿ شهر زندگي.
- سدائين ڪاڇي ٿر واسي وطن ۾ بي وطن آهن.
- گُونگن جي شهر تَر ۾ ٻئي چَپَ سِبي ڇڏيم.
- سار ستائي ٿي.
- پيار تنهنجو جي پرين گهٽجي وڃي.
- ڪاوڙ تُهنجي سِگرِي آهي.
- وڇوڙو ونگ آ سانئڻ.
- پاڻ وڇڙياسي سو عجيب نه هو.
- درد ٿو ڀڙڪي ڄَر جهڙو.
- پيارتنهنجي پناهه ۾ رهجي.
- پيار گُلشن ڪري مِلي آهي.
- تُون وَئِي آن دنيا هلِي وئِي آ.
- هل ته دل درد سان مِلِي ڏسجي.
- ڏُور پل نه هجين دل گُهري روز ٿي.
- من ۾ پائي وئي لِئو آهي.
- سمنڊ مان تانگھڙو ناهيان.
- وَيا جي پَلَ سي وَرِي نه ورندا.
- وقت خيبر جي آ ڳَلِي وانگي.
- حوصلو تلوار ڪر.
- نانءُ اتهاس ۾ اچي ويو آ.
- عشق منهنجو بڻيو جي رب آهي.
- حُسن تنهنجو روشني آ.
- شعر جڏهن جهونگاريا هوندم.
- عشق ڪڙڪِي ڪِريو ڳڙي وانگي.
- جيون ڄڻ ته بتيلو آ،
- اکيون ٻئي سمنڊ جيئن آهن.
- پاڻ جڏهن کان وڇڙي وياسين.
- پنهنجي پياري مرڪ ته ڏس!
- عشق سانڍيو سُرور پنهنجو آ.
- عشق درياھ کڻي ايندو هان.
- عزيز تڙپي لکڻ ڇڏي ڏئي.
- سار ٿي سُرهڻ وکري وئي آ.
- توکي ساري ڳاٽ ڳڙي پيا
- سامهون تنهنجي ديد سدائين.
- دوستي غم ڏِئي وٺِي ڇڏجي.
- درد ڇيرون ٻَڌيون ته نَچِي زندگي.
- چئوسٽا
- وطن سان مُحبت ضمير ۾ آ.
- تاريخ ڪئي چيخ بگاڙيو ڇو ٿا؟
- روشن کي ڪو اونداهه چوي بيٺو،
- لوڪ پُهتو ڪفن ڏيڻ کانپوءِ،
- تو چيو هو ڪڏهن غم تي نه سوچجان،
- دؤر ڀڙڪي مفاصلا وڌائي ٿو،
- قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
- روز مونکي جي نفرتون ڏيندين،
- ترائيل
- هر سُهاڻي شام تنهنجي مهڪ آ،
- گاج ڪپ تي ڄڻ صدين کان انتظار،
- محبتُن جي ٿي اچي ورکا ڪرين،
- شفق جو ڍڪيو ياد کهنبو پرين،
- سُونهن مُون ۾ ساھ اوتي ٿي ڇڏي،
- هيل ڀي اچ شام گورک تي مِٺي گڏ گهاريون،
- رَوِش دهشت گرد تُنهنجِي ڄڻ يزيد آ،
- ٿر ۾ ٽوڙيو دم ڪندي ڪِنجھڪار ٻار،
- هائيڪا
- سنِڌُوءَ جو ڪِنارو هو
- سارو ٿر اُماس
- جيئن تو هٿ جهليوم،
- گوري صبح سوير
- گرمي گُهٽ ٻُوساٽ
- مان ڀي هان توساڻ.
- خواب خوشيون خاڪ
- آهين اڄ اوجهل،
- ساگر جيڏو سوڳ،
- آزاد نظم
- زندگي بندگي
- ڏُک
- وساريان ڪِئين؟
- او! پيارا پرين!!
- منهنجي ڌرتي
- مان نه هوندس
- ڪٿي آهين سڄڻي؟
- جوهي
- او! گورک جي ٽَڪري!!
- ماءُ توکي آ سلام
- ڌَرُ-جِي مِٽي
- سِپ ۽ موتي
- هوءَ منهنجي نه هئي
- وقت
- نِنڊ مِٺي
- جيت
- جُستجُو
- تنهنجي نانءِ
- انڌ ڌُنڌ
- ياد جي خوشبُوءِ
- متفرق شعر
ننڊ اکين مان اُڏري وئي آ.
منهنجو چنڊ نه اڀريو ڇو؟
رات به ڪافي گذري وئي آ.
ڦُوھ جواني ٻير پڪل جيئن،
اوسيئڙي ۾ اُڪري وئي آ.
روءِ نه ڏات جي تنهنجي ڪهاڻي،
ڏيهه سڄي کان وسري وئي آ.
گڏ عزيز سان توکي ڏسندي،
چانڊوڪي پڻ پَڄرِي وئي آ.