وطن سان مُحبت ضمير ۾ آ.
سنڏُو جو پاڻي خمير ۾ آ.
مُئي يا جيئري اٽُوٽ رشتو،
مِٽِي جي خوشبوءِ سَرير ۾ آ.
صدين کان ڳڀي ڪاڻ سِڪيو آهيان مان،
۽ اُڃ سندي رُڃ ۾ ڊُڪيو آهيان مان،
ٻيو ڪير نه پر ٿر تَتو ڪاڇو هان عزيز-
پنهنجن ئي ڏنا گهاءُ لُڇيو آهيان مان.
سنڌ ساڻ حقن ڪاڻ ڀِچي بيٺو هان،
ڌرتي تي رکي پير ڄَمِي بيٺو هان،
هٽ ظلم منهنجي راھ تان عزيز چيم-
هي لڱ اٿم لوھ مَچِي بيٺو هان.
جي سُونهن مان توساڻ ٻَکين هوندس،
پر سنڌ سڏيو پيرين اُڀين هوندس.
تُون روح وطن ساھ عزيز آهي-
مان سنڌ سِوا ڪيئن ڪَکين هوندس؟