ڇڏ مِٺِي ڇيڏڪ، مان هان وڃڻو ماڳ ڏي
تون ته منهنجي پيار جي، بيشڪ آن هيرڪ،
چاهت جي چِيٽڪ، مور نه مٿي ديس کان.
هڪڙو منهنجو ٿر، ابر تنهنجي آسري
ٻيو آ ڪاڇو گھر، جنهن جي جُوهه وِسوڳ ۾.
رات به ٻوڙان ٻوڙ، وُٺو ٿر ڪاڇي مٿان
مؤلى مِهران جوڙ، سنگهارن کي سک سان.
نه سو پاڻيءَ پيڄ ۽، نه سو رائو ريج،
بنجر ڀُونءِ پُڪاريو، سُرتيا سَڏُ سُڻيج،
ڏلهڪِي نياپو ڏيج، اُلرِي اُڃ اُجاڙِيو.
ساروڪاڇو سوڪ، ساري روز سُڪارکي
پاڻي لَپُ جي ڪاڻ پيو، لِيلائي ٿو لوڪ،
مهر منجهاران موڪ، آڻي مينهن مندائتو.
موٽي آئي سانوڻي، موٽئين تون نه مَنَ،
گرجِي گورک گاج تي، بادل ٿا برسن،
ڪڙڪِي گوڙون چؤطرف، ڇيرون ٿيون ڇيڙن،
تو بن ڪيئن گذرن، هيڪل پل هِن مند ۾.