تو سِوا ساريون خوشيون پڄرِي ويون.
سوڳ ۾ سڀ موسمون گذري ويون.
پِيڙِ سُرهي سار جي من ۾ وَڌِي،
ساھ ۾ ڄڻ سُرهڻُون وکري ويون.
ڄڻ گُلن جو کيت آ تنهنجو بدن،
هِيرُون هُٻڪارُون کڻي پکڙي ويون.
درد جا گُل من جي آڳُر تي کِڙيا،
رُوح جون رنگِينيون نکري ويون.
ساٿ مشڪل وقت ۾ ڪوئي ڏئي،
غلط فهميون ذهن مان نِڪرِي ويون،
روڳ جي بارش ۾ وهنجي ڌوپجي،
هيڪلائي جون گهڙيون اُجري ويون.
وقت کان پوءِ تُون ملينءَ مونسان عزيز،
سڀ اُداسيُون پَرُ ڪري اُڏري ويون.