احساسن جي تند سان، اُڻيل دل ۾ ديسُ،
سُرهِي سوچ سُويسُ، تاڃي پيٽو پيار جو.
ڀاڳُو ڀان ڀڳت، ڳاتا ڀَڄن ڀُونءِ جا
پن ڇڻ کي للڪارِيو، آڻيو رُت بِسنت،
پر نه اڃا انت، آيو اهنج عذاب جو.
جيڪو تاتيو تو، روشن سورج سوچ ۾
ناهي اڀريو سو، ڀڻڪِي ڀُونءِ ٻُڌائيو.
اڀري پوندو نيٺ سو، ساڃهه جو سورج،
اوندهه سان اورج، ڄاڻ سهڙيو سوجهرو.
ڪِينُ ڪڏهن ارمان، ڪر تون ديرسويرجو
اوٿر نه اُٿيو آھ سو، ميڙج سگهه مهان،
همت هُو ڏس حوصلا، ڄڻ تاڻيل تير ڪمان،
جيتر هيءُ جَهان، تيتر لاهه نه آسرو.
دنيا جي آ ڀيٽ ۾، صديون پوئتي سوچ،
هيڪر اهڙي حال تي، لَهُو ڏيئي لوچ،
تون نه ته پونيو پوچ، پڪ سان پسندو روشني.
پُختو رک ويساهه تون، ڦُٽندي اُجري باک،
سُرت کئين آ ساک، سوچ سُهائو سوجهرو.
اڃا اوراهون ٿو لڳي، پنهنجو سوچيل پنڌ،
مُور نه ويجهو هَنڌ، آڇي جو آسُودگي.
جيسين تنهنجو دم، جاري رک جاکوڙ کي
اِيءُ ته ڪوجهو ڪم، جو ننڊون ڪرين نانهن ۾.
ساڃهه جو اهڃاڻ، بڻجي سُرتيا سوچ تون
آجي جا ڌرتي رَهِي، سا تُون سنڌ سُڃاڻ،
جنهن وٽ پنهنجو سمنڊ هو، صحرا اُڀ مهراڻ،
اؤج اُنهيءَ ڪاڻ، سُڏڪي ڏلهڪي سنڌ ٿي.
ظالم ڀل زبرو، وڙهبو وڏ ويڙهاند ۾
ورڇيندو جو سنڌ کي، سو آ بي خبرو،
تبري تي تبرو، هلندس پيو تاريخ ۾.
هُو جي ڪالهه هُيا، ٻولِيُون ٻولِيندڙ پکي،
نيڻ تَڪيندي اڄ ٿَڪا، واهيري نه وَرِيا،
قَضا قيدڪَيا، نه ته موٽن ها سي مهل تي.