ساگر جيڏو سوڳ،
لهرن وانگر ڌڙڪنُون-
رُوح ٿو ٻوڙي روڳ.
اندر منجهه اُڪنڊ،
لڙڪ ڇُلڪيا لهر ٿي –
بڻيا نيڻ سمنڊ.
ماڻهو ناهه مُدام،
ٿيندي رهندي ابد تَئين-
هُو اُفق هيءُ شام.
المنظر هيڪل
ياد ڏياري ٿو مِٺي-
توسان ڪيل کيچل.
ڪاڇو ۽ ڪچو
هيل وُٺا هِن مند تي-
ڏڪر ويو ڏچو.
***