تُون وَئِي آن دنيا هلِي وئِي آ.
زندگيِءَ کان خوشي رُسِي وئي آ.
باهه احساس جي لڳِي ديري کي،
دل جي ديوار هَر جَلِي وئي آ.
جِهيرُ من ۾ منافقت جا گَهَرا،
دوستيءَ تان ئي دل کڄِي وئي آ.
عمر وارِي جيان هٿن مان ڪڏهن!
مان نه چوندس ته هارجِي وئي آ.
قوم ۾ وِيرِيُون وڌي ويُون آهن،
ڌارِيَن کي تڏهن وِٿِي مِلِي وئي آ.
اذيَتُن جي بَٺيءَ مان گُذري ٿي،
زندگي پوءِ به پچي رَچِي وئي آ.
درد جِيون جِيان عزيز آهي،
درد سان دل هِرِي مِرِي وئي آ.