ڪاوڙ تُهنجي سِگرِي آهي.
پرچڻ وسندڙ ڪَڪرِي آهي.
دِل جي گِهٽين ۾ سرد هوائون،
مُحبت گورک ٽَڪري آهي .
جذبا ڇڙجي اُجرا ٿين ٿا،
عشق به اُکرِي مُهرِي آهي.
کنڊر بڻجي ويون ديوارُون،
دل ڄڻ اُجڙيل نگرِي آهي.
پِيش جِيان اِحساس ڪُٽي ٿو،
درد به ڄڻ ته مُڳرِي آهي.
درد ۾ دُکندڙ هيءُ دل، جاني،
ڪانڊيرن جي بُگرِي آهي.
دل جو ديس عزيز ستابو،
پيار به فاتح نفرِي آهي.