وَيا جي پَلَ سي وَرِي نه ورندا.
پڪل گھڙي کي ڪَنا نه پوندا.
دنيا جي بَستِي فنا جي ڪپ تي،
نه دٻدٻا نه گُهمنڊ هُوندا.
چِڪِي ڇُٽي ويا سي چاڪ دل جا،
مگر اُنهن جا نشان رهندا.
ڪَڙو آ سچ ڄڻ زهر جو ڳنڍو،
سَهِي نه سگهندا ڳِهِي نه سگهندا.
چڱائِي جا ٻِجَ ڇَٽي ڇڏيون بس،
ڪڏهن نه سوچيُون ڪنڊا ٿي ڦُٽندا.
حَياتِي جا جي مِليا ٻه ٽي پَلَ،
سُنَهرِي گُذريا صديُن کي پئندا.
عزيز هستي ڊَهِي وڃي پر،
اَمر عمل کي زَمانَ چُمندا.