دُور تون رکجان ديس کان، دُوئي دوکو داءُ،
صدين تائين ساءَ، ٻکي سرتي سنڌ کي.
پندرهن جي پُور۾، سورنهن جو سُڻڪاٽ،
ٽوڙي سڀ ٽڪساٽ، رکجان ديس اُتامرو.
جِتي ڄمِي مُون، ويهِي نُور نِچوڙيو،
ڪاڇي سندي ڀُونءِ، رهندي سدا ساهه ۾.
جيءُ اندر جوتُون، سِري وِڇولي لاڙ جون
سنڌڙي جندڙي تُون، تنهنجو وِردُ وِجُود ۾.
دل ۾ ديس وَسي، رڳ رڳ ڀيرو ڀُونءِ جو،
لاڏَؤن روز لُڏي، ڌڙڪنن جي پينگهه ۾
دل من ۾ ديرا، دلبر پنهنجي ديس جا
جوڙيل آهن جيءُ ۾، وسنديون واهيرا،
اکيُون آکيرا، ڌرتي سرتي سِيم جا.
پرينءَ سان گڏ ديس لئه. ڏک جي چِت ۾ چيخ ،
تور ِ ڪندي تاريخ، پرکي پيار پريتڻو.