ڏُک
من چيم،
زندگيءَ جي پيچرن،
تي اگر،
رَمندي ڪڏهن،
محبتن جي بارگاهن ۾ لڙي،
جي ٿو گهارڻ گُهرين!
محبتن کي سَهيڙ،
سُونهن سرگم اڳيان،
ڏات سُرندو ڪري،
شعر شعلا ڪي ڇيڙ،
ڏانءُ پنهنجي کي ڪيڙ!!
شاعريءَ کي بقا جو بتيلو ڪري،
خيال موتي ڪي ميڙ!!
ڏک اهو آ ائين مان ڪري نه سگهيس!!
شعر اهڙو ڪڏهن ڪِين سرجي سگهيس!!