شام جو لهندڙ سج کي، .منڇر روئي چيو،
منهنجو اؤج ويو، آر بي او ڊي جي ڇوڙ سان.
تڙپڻ جا تحفا ڏنا، جيون جي هر سال،
ماضي گذريو حال، دردن کي دارون ڪندي.
عمر ننڍيءَ جا ڌڪ، پوڙهپ ۾ پڌرا ٿيا
هيءَ به هڪڙي سِڪ، سُور سنڀاليندو اچي.
“نڪي ڪُن فَيڪُون هو، نڪي لڱ لحم،”
انهيءَ اونهي راز جي، اوک ۽ ڊوک ڪيم،
نه ڪا ڪن بَلير پئي، نه سُڻڪو سوچ فهم،
ڳوليئي ڪين لڌم، انوکي اسرار کي.
انوکي اسرار جو، پَردن منجهه پڙلاءُ،
ورهين کان ورجاءُ، ڳوڙهي انهيءَ ڳجهه جو
ڳوڙهي انهيءَ ڳجهه کي، اکين ڪين پَسيو،
ڇهين حِس ڇهيو، آنهه ۽ نانهه عميق کي.