عشق ڇِپ ٿي مٿان ڊَٺو هوندو.
حوصلو پاڻ سان گڏ ڏِٺو هوندو.
جو به سُقراط ٿيو زماني ۾،
گھاءُ جِيون ۾ اُن سَٺو هوندو.
درد ڪيڏو ٿڌو ٻُڌائيندو سو،
باھ جو جنهن ڏٺو بَٺو هوندو.
پاڻ ماڻهو جڏهن چڱو آ هي،
لوڪ ڀِي پوءِ سڄو سُٺو هوندو.
موڪلايو عزيز کان تو جڏهين،
درد بادل جِيان وُٺو هوندو.