پاڻ جڏهن کان وڇڙي وياسين.
عمر سموري اجڙي وياسين.
هر پل درد جي پن ڇڻ موسم،
پن پن ٿي من پکڙي وياسين.
نيڻن جي ڪڻ ڪڻ ۾ سانئڻ،
پنهنجو پاڻ کان نِکڙي وياسين.
چاھ جي ڌاڳن ساھ سِبيا ها،
جڳ جي سَٽِ سان اُڊڙي وياسين.
ڪانڍ عزيز پُڳي ته ڪنڊن تان،
گذري تو وٽ سَهڙي وياسين.