خالي گاگھر ڪَڇ تي، گُهوري بِيٺو گھر،
صدين کان ڇو پِياس ۾، ٿاريلِي ۽ ٿر،
پاڻي ڍُڪ جي تلاش ۾، تڙپي سارو تَر،
پُورا ٿِيَنَ پَهَر، جِيئڻ ڪارڻ جُهد ۾.
ٿاريلين سِر ٻيلهڙا، کِههُ ۾ کڻن پير،
پاڻي ڪوهين ڏُور پر، ڀَرِن ديرسوير،
سار لهي ٿو ڪير، سندن ڏک ڏهاڳ ۾.
جيئين ٽِڪا گَجُ، تيئين من ۾ آس آ
اندر منجهه اهنجُ، ٻاهر اُجرا اولڙا.
سُورن منجهه ساڻيهه، ته به ٿي سانڍيان ساهه ۾
ٻاجھاران سرسبز ٿئي، منهنجو ڏکيو ڏيهه،
ساريان روز سنگهار ٿي، ڇِڪ جو ناهي ڇيهه،
رُوح ٽُٽل کي ريهه، اچي ڏيندم اوڏڙا.
مؤلى منهنجي سنڌ کي، لڳي نه ڪوسو واءُ،
گهاڻو گهنگهر گهاءُ، دُور تون رکجان ديس کان.