ڌَرُ-جِي مِٽي
ڏات جا ڪو ئي پر پکيڙي،
شهرتُن جي آسمانن تي اُڏامي،
ڀُونءِ کي گُهوري ڏسي ٿو،
خوش ٿئي ٿو،
۽ بُلند پرواز تي خود ڦُونڊجي ٿو،
ڪارونجهر ۽ ٿر ڀِٽُن،
کيرٿر جي وادين،
هُو ڪَهُوءَ جي درختن،
ڄاڱرِي ٻيريُن ۽ ٽڪريُن،
۽ ڪچي ڪاڇي پڪي جي،
انب لِيمن ۽ کجين،
لِيار لاڻن ڄاريُن،
بڙ جي گهاٽن ڇانورن ۽ ٽالهيُن،
کي تَڪي ٿو،
ٻاٻُرِي ٻيلا ڏسي ٿو، خوش ٿئي ٿو،
سي صفا جِيتامڙا سمجهي کِلي ٿو،
هن جي اک ۾،
ڄڻ سنڌُو آ نالڙُو ۽ لِيڪڙو پاڻي نشان!
ڪينجهرِي ۽ منڇرِي سارا نظارا اک جو زيان!
خود ٿو ڀُڻڪي،
ڪيتري نه ڌرتي ننڍڙي ٿي لڳي؟!
ڌرتي ڀُڻڪو سو ڪَنائي ٿي وٺي،
کيس چئي ٿي،
ڪيتريون ڀي تُون وڏيون بُلنديون ڇُهين!
پنهنجي پرڙن تي کڻي ڪيڏو اُڏين!
واپسي آخر وري به،
منهنجي جهوليءَ منجهه ٿيندءِ
ننڊ ابدي ڪرڻي پوندءِ
ڌَرُ-جِي مِٽي چُمڻي پوندءِ!!