ياد جي خوشبُوءِ
پنهنجائپ جي،
خول ۾ پنهنجو پاڻ سميٽي،
سنڌُوءَ ڪپ تي،
مون سان مِلِي هُئينءَ،
ياد اٿم سا شام سُهاڻي،
توکي ڳراٽي پائي تَڪيُم،
تنهنجو چنبيلي ول بدن،
مهڪي پيو هو!
تنهنجي چپن جي رنگ گُلابي،
سنڌُوءَ جر ۾،
لهر لهرتي رقص ڪيو هو!!
نيڻ کنيَئي ته گُل ٽڙيا ها،
تنهنجي تَنُ جو واس فضا ۾،
وکري ويو هو!
منهنجي من پاتال ۾ پيهي،
منهنجو انگ انگ واسي ويو هو!!
وقت پُڄاڻا،
اڄ ڀي سانئڻ!!
شام جو ٿڌڙي هِيرُ ڏکڻ جي،
ياد جي خوشبُوءِ روز کڻي،
مهڪِي مهڪِي،
ايندي آ،
منهنجو من واسيندي آ!
کيپ سُرور جا آڇيندي آ!!