پيار تنهنجو جي پرين گهٽجي وڃي.
دل دُکي ڦٿڪي ڦِسي ڦَٽجي وڃي.
ڇيڙ نه هرگز رُسڻ جي ڳالهه ڪڏهن،
ڌڙڪنن جو ٿو رڌم رُڪجي وڃي.
زندگيءَ ۾ ماڻهو ماکي ٿا ملن،
وقت سان گڏ ٿي روش مَٽجي وڃي.
خوبين جا مڻ ڏسي ڪوئي نه ٿو،
خامي اڌ تي ٿي نظر پئجي وڃي.
ٻانهون مالهائون ڪري ڀاڪِي ته وِجهه،
رُوح جي جيئن پياس ڪجهه گهٽ ٿي وڃي.
حوصلا ديواربڻجي اڀ چُمن،
جسم خاڪي نيٺ ٿو جَهٽجي وڃي.
آزمائش جي ڪَڻيءِ ۾ دوستي،
لوهه وانگر ٿي سَڄِي ڪَٽجي وڃي.
چَپَ ٿي ڀؤنرا گُل ڳلن جا ٿا ڇُهن،
ساھ ۾ سُرهاڻ ٿي ڀَرجِي وڃي.
حالتن جا اُڪربا صحرا عزيز،
ٿَڪ نه ڀڃبو لوڙھ ڀل لَٽجي وڃي.