او! گورک جي ٽَڪري!!
او گورک جي ٽَڪرِي!!
تون جنت جي ٽِڪرِي،
چوانءِ ڪيئن دوزخ؟؟؟
مگر جيڪي ابهم،
۽ معصوم جانيُون،
جوانيءَ جي چؤکٽ تي پهتل حياتيون،
ڊسمبر جي سردي،
دُکي چڻگ وانگر،
وڪوڙي جھڳيءَ کي،
راڪاس وانگر ڏيئي لامارا،
سُتل گهر جا ڀاتي،
ڪيا خاڪ سارا،
جلي زندگين ٿي وِڌيُن ڀُونءِ ڀاڪِيون،
جي تنهنجي هوا ۽،
ٿڌي جهول تاتيون!!
آڌي جو اَويلا، ڀڀڙ باھ شعلا،
ڪنهين نه پچڻ جون،
ڪَنايون پُڪارُون!
آڪاس روئي ڏنيون اوڇنگارون!
ٿي سڏڪيا ملائڪ،
رُنا تنهنجا پٿر،
ڪڙهيا تنهنجا ٽَڪر،
فضا خود ڏنيون ٿي ممڻ کي ميارون!
هُو کاهي هُو لاهي،
نه اوهي نه واهي،
ڏجي ڏوھ ڪنهن تي ؟؟
توتي يا ٻئي تي؟؟؟
يا غربت جي پُڃَ تي؟؟؟
يا بي حس سماجي سَمڪ تي؟؟؟
ڀلي ڏوھ ڪنهن جو هجي نه هجي پر،
جي جانيون ويون تن جي قيمت هُئي نه؟؟؟
اهو سانحو ٿو،
پُڇي سُوال پَڄَرِي!!
او گورک جي ٽَڪرِي!!