قوم هڪڙي ديس هڪڙو سوچجي،
۽ ثقافت ويس هڪڙو سوچجي،
تيلو تيلو ٿي وڃون نه ايئن عزيز –
جوڙجي ڪو بيس هڪڙو سوچجي.
دوست جي دلبري جهٽي وٺجي،
پر ڪو آڱر کڻي ڪٽي وٺجي،
جو مُڙيو سو عزيز گيدِي آ-
جا بڪي ڄڀ سا پٽي وٺجي.
زندگي ۾ عذاب ملندا هِن،
پر بُٺيءَ تي گلاب ملندا هِن،
ڪهڙو دستور آ دنيا جو عزيز-
موت کان پوءِ خطاب ملندا هِن.
تعزيتي ميڙ اڄ سڏايو پيا،
ٻارها ورسيون ملهايو پيا،
زندگي ڀر عذاب مان گذريو-
قبر کي خوبتر سجايو پيا.