گورک مٿي چنڊ، تڪيو بيٺي پاڻ کي
تُون جهوليءَ ۾ ننڊ، منهنجا خواب خماريل.
تو بن موسم درد جي، نيڻن ۾ ڪڻ ڪڻ،
گهيريل منهنجي جيءُ کي، اُڻ تُڻ تي اُڻ تُڻ،
دُورِيءَ جي هڻ کڻ، ڏنگيو هر پل ڏِيل کي.
چپن جي چُرپُر مِٺِي، ڇيڙيا مَڌُر ساز،
نيڻ پڙهيا نماز، تنهنجي ورق وِجُود تي.
تو نه سُڃاتو عشق کي، تو نه پرکيو نينهن،
عشق ته لوچ آ دائمي، ڳولا راتيان ڏينهن،
عشق وفا جو مِينهَن، عشق سچائي سوجهرو.
سڄڻي تهنجي سار، سهڪو ڊهڪو ساھ جو
دل جا سڀ دُوار، تنهنجا آهن منتظر.
وڇڙي توکان جي مُئس، سو ڄڻ ڪوجهو مؤت،
تنهنجي جهولي جوت، مؤت به پوءِ ڄڻ زندگي.
پاءِ نه چنڊ لِئا، منهنجو چنڊ مون جهول ۾
دشمن کوڙ ٻيا، تون ته نه رھ ايئن تاڙ ۾.