ڪَنڌِي دل جِي پائن اُڪِيرُون عزيز.
سمنڊ جون جئين لهرُون وِيرُون عزيز.
رُسِي ننڊ مون کان وئي تو جيان،
ٿيون راتيون وجهن من ۾ سِيرُون عزيز.
ڀنل وار جنهن پل ٿي کولي ڇَنڊين،
اچن ٿيون کڻي خوشبُوءِ هِيرُون عزيز.
گُليلي نگاهون ڌَڪِيو دل وِجهن،
ڏسين وجهندي ٽَورِيءَ ۾ پيرُون عزيز.
قلم جي تِکي نوڪ سان موت جون،
ميساري ڇڏيون تو لڪِيرُون عزيز.
اچي واس ڪَتَرَڻ جو تِن مان جَجهو،
زماني ڏنيون جي به جِهيرُون عزيز.
اُڪنڊ گُل جي سُرهڻ سنديون ساھ کي،
سدائين وِڪوڙيل زنجِيرُون عزيز