من ۾ پائي وئي لِئو آهي.
ياد طوفان دل ڏئو آهي.
اڄ به احساس ٿو جئي جڳ ۾،
ڪنهن چيو ماڻهپو مُئو آهي.
سو فنا نه ٿيو اُصول جيوت جو.
حالتن سان جو جُڙي جِئو آهي.
وَٽِ سان ڪهڪشان جيان شيشا،
چنڊ چهرو ۽ اُڀ رَئو آهي.
هت ته منصف به روز ڀوڳي ٿو،
ڊپ ۾ ڌرتي تَتل تَئو آهي.
هُن پياريو اکين چپن سان عزيز،
اڄ به نيڻن ۾ سو مَئو آهي.