سوچ ٿي جي اَجھل نَدِي ويندي.
زندگي پوءِ صديون پِي ويندي.
سنڌ جا ڳوٺ جي ڏِئا بڻجي پيا،
چؤطرف پوءِ روشني ٿي ويندي.
جي وِڪامي وَيُس گرنهه سڻڀي تي،
سنڌ جي وارثي اَوَسُ هلي ويندي.
ذات ۽ پات جِي، جي جَڙُ اُکڙي پئي،
قوم وٽ جيت خود پُڄِي ويندي.
سوچ هڪڙِي ويهه واٽُون هِن،
سگھه ڪيئن نه ٽُٽِي کُٽِي ويندي؟
ٿي سگھي جو عزيز توکان ڪر،
پاڻ تاريخ ئي سَڄِي لِکِي ويندي.