ڪٿي آ سار کي ساحل
لٿو آ سج پهاڙي تي
مهاڻي ناو ڪاهي آ.
هنئين جي لهر تي تنهنجي،
تري ڪا سار آئي آ!
ڀنا هِن نيڻ مُکڙيءَ جا
پَنن ۾ پياس ٿي تڙپي!
هِجر جي راتـڙي هيکل،
پئي ٿي ڀونر جان ڀٽڪي!
کِڙيو آ چنڊ امبر تي
ستارا جڳمڳائن ٿا!
نديءَ کي ننڊ آهي پر،
ڪِنارا ڪجھه ڪَنائن ٿا!
پپر جو پيڙ ٿو سوچي!
مسافر ڪيترا آيا؟
تمنا تيز واچوڙو،
گھڙي ڪنهن پيرڙا ساهيا!
تتيءَ جو پنڌ آ جيون
نه ڪوئي منڌ آ جيون؟
پتڻ جو پُور هِن لمحا!
سمورا سُور هِن لمحا!
وُٺي جي واءَ جو جھونڪو
حياتي ڇاهه؟ ڪو دوکو!
نديءَ ۾ عڪس چانڊوڪي،
محبت ڇاهه؟ او موکي!
ڪٿي آ ننڊ نيڻن کي؟
ڏهر ۾ ٿو ڏيئو ٽمڪي،
مسافت دشت هي دنيا،
جوڳيءَ جي جاڳ آ دلڙي!
چنبيليءَ جي کڻي خوشبو
گُھلي ڪا هير جو آهي!
لڳي ٿو پنهنجي زلفن کي،
ڇڏيو ٿئي واءَ ۾ ڇوڙي!
تمنا جون تِکيون لهرون
ڪٿي آ سار کي ساحل؟
وڳي آ روح جي رڃ ۾،
تنهنجي ئي پيار جي پايل!
ڪٿي آ سار کي ساحل!
ڪٿي آ سار کي ساحل!