هوا ۾ آ هڳاءُ تنهنجو
تنهنجي دڳ ۾ ديد اسان جي،
ائين ازل کان آتي آهي!
جئن ٿر جي ڌرتيءَ جي هوندي،
پياسي بوند لئه ڇاتي آهي!
من اسان جو ميت اوهان لئه،
ريتن جا سڀ ٽوڙي رشتا.
تنهنجي در تي آيو آهي،
گل کڻي ڪي رابيلن جا.
سرتي! تنهنجي چوٽن جو ڄڻ،
رات هڳاءُ هوائن ۾ هو!
وئي ننڊ رُسي هئي نيڻن کان،
هو چاھ چورائي چين ويو!
سِٽ لِکي آ جيڪا سانئڻ!
مون آڌيءَ ننڊ مان ڇرڪ ڀري.
چنڊ جي چانڊوڪي ۾ تون ڄڻ،
مون وٽ آئي آن پير ڀري!
مون کي پڪ آهي ايندينءَ تون،
آڌيءَ ويلي اوجاڳن سان،
۽ پنهنجي ڦوھ شبابن سان،
تنهنجي آڌرڀاءُ لئه مون وٽ،
اڄ به اڃ اَڄاتي آهي،
اوسيئڙي جي راھ ۾ تولئه،
منهنجي ساري حياتي آهي.