دلين جا زخم ڀربا ناهن
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
هڪڙي ڪوجھي ڪاري رات گھرجي!
رات جنهين ۾،
رنگ به آهن، سنگ به آهن،
انگ به آهن، ڏنگ به آهن،
ٿورا ڌنڌلا دنگ به آهن،
جن مان تنهنجي ديد گھڙي کن
پنهنجا نيڻ ته سيڪي سگھندي،
تنهنجي طلب جي تات به شايد
ڪجھه لمحن لئه ماٺي ٿيندي،
پر او پيارا!
ڪچا رنگ سدائين ان جا،
ڪنهن به بدن جي ڪاغذ تي،
ڪنهن رنگ رچڻ جي بدران
هڪ گھاءُ رچيندا آهن!
گھاءُ جنهين ۾،
هڪ درد جو سور سدائين
ڪُرندو رهندو آهي،
هُرندو رهندو آهي!
هڪ رات جنهين جي
بي نور نيڻن ۾،
آشا ڪانهي،
ڀاشا ڪانهي،
جنهن جي بدن ۾ گرمي بدران
وئي بي حسي جي برف ڄمي آ،
ان جي سرد انگن تي،
نرم چپن جي،
گرم چپن جي،
جاڳ سمهارڻ
جيڏيا! ڪيڏي اوکي آهي!
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
هڪ پرھ ڦٽيءَ جي باک گھرجي؟
باک جنهن ۾،
ساک آ سورج رنگن جي.
هڪ گل گھرجي؟
گل جنهن جي،
گرم چپن تي ماڪ چمين جان،
چمڪي پئي آ.
يا هڪ ناتو گھرجي؟
جوڙ جنهن جي،
تنهنجي ريشم سوچن ۾،
هڪڙو سندر خواب اُڻيو آ،
۽ گلابن جھڙو،
شباب اُڻيو آ،
حجاب اُڻيو آ.
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
توکي تنهنجو اندر گھرجي؟
توکي تنهنجو ٻاهر گھرجي؟
يا ڪو من جو مندر گھرجي؟
جنهن ۾ تنهنجي چاهت جو،
راحت جو،
تنهنجي ئي اوسيئڙي ۾،
هڪ بُت پيو آهي،
بُت جنهن جي روح کي تون،
روز ٿو لالو لال ڪرين،
ڇو نه ٿو هڪڙو خيال ڪرين؟
دل جا زخم ڪڏهن به دلبر!
راتين جي تاريڪ مرهم سان،
ناهن ڀربا، ناهن ٺرندا.
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
چنڊ گھرجي، منڊ گھرجي؟
يا ڪو هڪڙو گھنڊ گھرجي؟
جنهن ۾ تنهنجي جيءَ جون تارون،
جيئن گونجن،
جنهن ۾ تنهنجي من جون مرڪون،
جيئن مرڪن،
جنهن ۾ تنهنجي خواب اکين جا،
تنهنجي پيرن جو گس ٿين،
ڏَس ٿين،
توکي رات گھرجي يا روشني؟
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
توکي گھنور ڇا گھرجي؟
( منهنجو دوست، گھنور خان جتوئي، جيڪو جوانيءَ جي بهارن ۾ ئي
خودڪشي جي خزان جو بَکُ بڻجي ويو)