کوڙ ساريون ڄڻ نگاهون ٿي رهي آ
شاعري پنهنجون پناهون ٿي رهي آ.
پاڻ تي پنهنجو ڪٿي آهي هليو وس،
عاشقي تنهنجي ادائون ٿي رهي آ.
پنهنجي پيرن ۾ رهيون هِنِ ڌرتتيون ئي،
سانوري ڄڻ ڪي گھٽائون ٿي رهي آ.
پاڻ کان ئي پاڻ ڄڻ وسري ويا هُون،
هوءَ جڏهن کان پيار ٻانهون ٿي رهي آ.
جڳ جفائون توڙي سارو، پر اسان لئه
زندگي ڄڻ سڀ وفائون ٿي رهي آ.
قطري ۾ مون سمنڊ جو ڳوليو بدن آ،
تشنگي ساحل صدائون ٿي رهي آ.
دل لڳي ڀي دشت جو آ ڪو مسافر،
ساحري ڄڻ سيڻ راهون ٿي رهي آ.