دوستي آ خواب جو زخمي بدن!
مون هو سمجھيو، دوستي آ
درد جي درياھ ۾،
ڪنهن سگھاري ناوَ جان،
سڙھ جنهن جي ساٿ جا،
ڪنهن طوفاني واءَ ۾ ڀي،
ڪين ٿا ساڻا ٿين!
مون هو سمجھيو، دوستي آ
رڻ تتيءَ جي رڃ ۾ ڪنهن،
بڙ جي گھاٽي ڇانو جان،
جنهن جي ٽارين مان ڪڏهن،
اُس جون ننگيون نگاهون،
پار پئجي ڪين سگھنديون.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
رات ــ رڻ ۾،
دل جو روشن ڪو ڏيئو،
جنهن جي جھيڻي لاٽ جو،
ڪائي ٻيڻي ٻاٽ ڀي،
سِرُ جُھڪائي ڪين سگھندي.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
چينَ جو ۽ چاھ جو،
روشنين جي راھ جو،
خوبصورت ڪو سفر،
جنهن جي راهن ۾ ڪڏهن،
ڪا خزان، ڪائي سياهي ڪونه آ.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
آئيني اُجري جيان،
جنهن جي دل ۾،
داغ ڪوئي ڪونه آهي.
عڪس جنهن جا،
رقص جهڙا،
سڀ ڏسائون
ڄڻ ڪي ڇانئون،
جنهن جون ٻانهون.
ڄڻ گھٽائون.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
دل ــ نگر جي ديس جو،
سرخ سندر ڪو گلاب،
مهڪ جنهن جِي کي ڪڏهن
موسمن جي بي وفائي،
ڀي مِٽائي ڪونه سگھندي.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
دل ــ مندر جي مورتي،
سونهن جنهن جِي کي ڪڏهن
بُت شڪن جي بدنظر،
گھائي سگھندي ڪينڪي،
ڊاهي سگھندي ڪينڪي.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
جيءَ ــ گھر جي ڪنهن ٽٽل
ڪام لئه،
ڄڻ ڪلهي جيان،
جنهن کي ڪڏهن،
ڪا رواجن جِي اڏوهي،
ڪين ٿي جھوري سگھي،
ڪين ٿي پُوري سگھي.
مون هو سمجھيو، دوستي آ
ننڊ ـــ نيڻن جي وطن جو
خوبصورت خواب ڪوئي،
جنهن جي تعبيرن جي ڌرتي،
چنڊ ــ تارا رات آهي،
۽ اها پرڀات آهي،
سحر جنهن جِي ۾ قهر جي،
ڄڻ ته ڪائي مرڪ آهي.
مرڪ جيڪا،
آهه مڌ جي سرڪ وانگي،
جنهن مان پيتي پياس ڄڻ،
پوري ٿيڻي ڪونه آ،
دُوري ٿيڻي ڪونه آ.
ها، مگر هُو جو بروٽس جي هٿن ۾،
خون سان لت پت خنجر،
تتل تئي جي تيز اک جان،
تاڙ ۾ آهي سدائين،
ٻاڙ ۾ آهي سدائين،
تنهن جي حوَس جي حسرتن جو،
بَکُ آ بڻجي ويو.
منهنجي تخيل جو بدن،
ها بدن، خوابِ عدن،
جنهن ۾ هيو،
سرمدي ڪو ساھ هڪڙو!
سيزر جھڙو ويساھ هڪڙو!
سيزر جھڙو ويساھ هڪڙو!