سارو لوڪ ستو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
واءَ وسائي وئي،
مندر جو ڏيئو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
ٿڪل نيڻن ۾
آهليو اوسيئڙو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
سنڌوءَ جون لهرون
ناکئي جو ٻيڙو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
رات جي ڀاڪر ۾
سمهي پيو سونچو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
شاعري
دل جي خانه بدوشي
فياض لطيف هِڪُ سُڄاڻ ڪوي آهي ۽ سندس ڪوتائون، انهيءَ ڳالهه جي ساکَ ڀرين ٿيون. فياض لطيف جي شاعري عشق ۽ زندگيءَ جي ٻين ڪيفيتن سان سرشار شاعري آهي. سندس هي ڪِتابُ ”دل جي خانه بدوشي“ اهڙي ئي اظهارَ جو تسلسل آهي. هِنَ ڪِتابَ ۾ موجود شعرن ۾ سَمايل فياض لطيف جا جذبا ۽ احساس يقينا ً پڙهندڙن جي دلين کي ڇُهندا ۽ فياض جو هي سُهڻو ڪِتابُ پيار ڪندڙن جي هٿن ۾ مُرڪندي نظر ايندو.
- 4.5/5.0
- 5221
- 642
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- فياض لطيف
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- سنڌ سلامت پاران :
- امڙ جي نالي
- You Know!
- پبلشر نوٽ
- مهاڳ ؛ ننڊ ڄڻ ڪائي ندي، خواب ڄڻ آهن اکيون
- سدائين ڪوتا زخمَ ڀريا هِن
- نظمَ
- نظمن تي راءِ : ادل سومرو
- پورهيت اکيون
- فقير دل جي امير عادت
- اسان جو موهه مجذوبي
- ڪٿي آ سار کي ساحل
- اچين جي جلد آ جانان!
- دل جي خانه بدوشي
- دشت جو سفر دل لڳي
- حياتي آ ڪنڊي تي ماڪ جو قطرو
- تون اچين ٿي...
- اکين کي اوجاڳا ازل جا
- تون امرتا! پر ڪٿي آن...؟
- کڻون، جي نيڻ کڻئون ڪئن!
- سدائين ڪوتا زخم ڀريا هن
- تنهنجي ياد
- ڪونج من جي بي قراري
- رقصم رقصم
- اکين ۾ خواب ٿو مهڪي
- پرينءَ کي چئجو!
- ڪاش اياڻا ڄاڻين تون!
- دار تي دارا شڪو ھ
- تون ڇا ڄاڻين!
- اوءِ اياڻا! ڇا ٿو چاهين؟
- ڪيئن ڪري ڪوئي مسافر...!
- تون سحر جون ڪي صراحيون
- تنهنجي مهڪ اڃا به آ
- ان کان اڳ ۾
- تون جا اچڻي آهين
- تون ئي مايا جو موتي
- پوڄاگر جي پريم جو پٿر
- هوا ۾ آ هڳاءُ تنهنجو
- اڃايل هرڻ جان هردم
- آزادي او آزادي
- ڪو به نه ڄاڻي
- تنهنجا نيڻ چمان
- رات ڇڏيا هِن زلف وکيري
- اسان جي تمنا
- موت اهڙو آ سرڪش گھوڙو
- ڪهڙي مَٽَ جي مي تون آهين؟
- ساره شگفته جي نانءِ
- آزاد نظم
- آزاد نظمن تي راءِ : حبدار سولنگي
- سرمد روح اسان جو
- چنڊ! هاڻي هُن کي چئجان
- شهرِ جانان
- تون چوين ٿي!
- آيتن جھڙيون اکيون
- پياسو ساحل
- محبتون ممنوع آهن
- زلف پريشان ڪنهن لئه آتا….؟
- پياس ساري زندگي آ
- نديءَ جھڙي نگاهن ۾
- پٿرن جي شهر ۾
- سپنا به آواره ٿين ٿا
- دوستي آ خواب جو زخمي بدن!
- توکان جدا جيئان پيو
- سروم دکم دکم
- جيون مڌ جيان آ
- تشنگي جو بدن
- ڪوي جي خواب جھڙيون اکيون
- پروميٿئس
- دلين جا زخم ڀربا ناهن
- تون جنم کان جيءَ ۾
- پياسو من
- غزلَ
- غزلن تي راءِ : امر اقبال
- عمر سموري عذاب ڀوڳيا
- چڳون چڳون ٿي بهار وکريو
- ستارا ستارا رهيون هنِ اکيون
- چري دل تمنا ڪٿي ٻي ڪئي آ
- سدائين سار جي موسم
- اوهان جي ئي يادن ــ ڳهر ۾ رهياسين
- سراپا سندرتا سکيءَ جون اکيون،
- کوڙ ساريون ڄڻ نگاهون ٿي رهي آ
- پاڻ کان پاڻ تائين پُڳيون هِن اکيون،
- نه ٿو جيءُ ڀرجي، نه ٿا نيڻ ڍاپن،
- لٿي آ رات نيڻن ۾،
- هوائن ۾ هُلي ويو آ، بدن هي ڪنهن جي خوشبو جو؟
- جيئڻ لئه ٿورڙو جيون، حياتي ڀوڳنا ساري،
- اسان جي پياس کي پنڌ جا انوکا ماڳ وئي ڏيئي،
- وڃائي پاڻ کي جانان! وري آ پاڻ ئي ڳوليو،
- اکين ۽ خواب جي وچ ۾ بدن آ بي قراريءَ جو،
- نظر جي جام ۾ جادو،
- ساري رات ستارا جاڳن،
- ڌرتتـــــي ڌرتتـــــــي،
- دوکن جي هن جھنگ ۾ سرتا!
- سدا خواب نيڻين ٻَکيون بس پرين هِن
- کڻي نگاهون خمارَ اَرپي
- رات سارون ۽ مان
- تنهنجي حاصل دلبري آ ٿي وئي
- بيتَ
- بيتَن تي راءِ : حبيب ساجد
- ڪهڙيون ڪهڙيون ساروڻيون، پوئي پويان يار،
- 2010 ع واري مها ٻوڏ جي پس منظر
- وايون
- وائين تي راءِ : سعيد ميمڻ
- تون جو آئي آن
- تنهنجا گيت گلاب،
- سارو لوڪ ستو،
- ڪڪر ڪارونڀار،
- ڪوتا جي ٽاريءَ مان،
- بادل جو برسيا،
- روز ٻُڏي تري پئي،
- ڦُريو ڦوڙائي،
- تنهنجي اوسيئڙي
- تو جي ڏني مون
- ڪنهن کي ڳولن ٿيون
- دريءَ کان ٻاهر،
- بيڪ پيج
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
واءَ وسائي وئي،
مندر جو ڏيئو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
ٿڪل نيڻن ۾
آهليو اوسيئڙو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
سنڌوءَ جون لهرون
ناکئي جو ٻيڙو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!
رات جي ڀاڪر ۾
سمهي پيو سونچو،
چنڊ اڃا جاڳي ٿو!