ڪونج من جي بي قراري
ڪيتريون آيون ويون هِن
ڪونج جھڙيون ڪامڻيون ڪي!
پياس جان پنهنجي جواني،
مڌ جيان هُون موهڻيون سي!
ياد جا لمحا سمورا،
ڪيترا پيارا لڳن ٿا!
جاڳ جي لمبي سفر ۾،
ڄڻ ته ڪي تارا لڳن ٿا!
ٻار وانگي دل جنين سان
راتڙيون ريجھي رهي آ.
جيئن گل تي ماڪ قطرا،
زندگي پنهنجي رهي آ!
ڪا خبر ڪانهي ته پنهنجي
آ ڪٿي منزل به ڪائي؟
ڪو ٽڪاڻو، ڪا سهائي؟
دل رڳي آ درد ڀائي!
ديد پنهنجي آ ديواني
پيار پنهنجو آ پتنگو.
پنهنجي رقصم آ خدائي،
نينهن سرمد وانگي ننگو.
ڪيئن چئجي ڪنهن جي ڪارڻ؟
هيءَ بدن جي بي قراري!
ائين جُڳن کان منتظر ڇو؟
هيءَ اکين جي انتظاري!
روح پنهنجو لهر وانگر
ساھ پنهنجو سحر وانگر،
پر عمر ڀر لاءِ آتو،
کوج ڪنهن جي ۾ رهيو آ؟
موج ڪنهن جي ۾ رهيو آ؟