پياس ساري زندگي آ
ڪاڪ جي محلن ۾ ماندو،
روح هن جو ساز جھڙو،
آڱرين جي آسري ۾،
اڄ به ائن ئي آهه آتو،
جئن ڪليءَ جي آرزوءَ ۾،
ڪائي موسم منتظر آ،
لوڪ سارو بي خبر آ،
ديد هر ڪا دربدر آ.
ڪير ڄاڻي ڪنهن نظر لئه،
ڪا دري ڇو مضطرب آ؟
دل لڳي ڀي ديپ جان آ،
لاٽ ٿي لرزي نه جنهن جي،
دِيوَ ڪنهن ڀي واءَ جي کان،
نيڻ آهن نهر وانگر،
سرمدي ڪنهن سحر وانگر،
وهڪرو جن جو سدائين،
پيار جي ئي پار ڏي آ،
يار جي ئي پار ڏي آ.
چَوڏسا ئي چنڊ آهي،
موھ آهي، منڊ آهي،
شبنمي هر لڙڪ آهي،
مُرڪ ڀي ڄڻ سُرڪ جيان آ،
سُرڪ جنهن جي ئي سحر ۾،
پاڻ ڪو پائي ڇڏي ٿو،
گيت سو ڳائي ڇڏي ٿو،
ڳالھه جنهن ۾ راز جي آ،
ساز ۽ آواز جي آ.
ڇا اهو ڄاتو ڪنهين آ؟
ساز ۾ هڪ سوز ٿئي ٿو،
سوز ۾ هڪ سرمدي آ،
هٿ ـــ ڏِيا هِن روشنيءَ جا،
پياس ساري زندگي آ!
پياس ساري زندگي آ!