محبتون ممنوع آهن
ڪيتريون ئي ڪائناتون
تنهنجي بس هڪڙي نظر آ!
مُرڪ تنهنجي آ بهارون،
تون سراپا ڄڻ سحر آن!
حُسن تنهنجو هيري وانگر
هينئون پنهنجو آ حسينا!
ديد ڪائي درسنيءَ جي،
سُرت جون ساريون صراحيون،
خيال تنهنجي تي کُٽن ٿيون،
ڄڻ ڦُٽن ٿيون پِرھ باکون،
تون جڏهن ٿي زلف کولين!
سونهن تنهنجي خود مصور
خيال سان آ ويهي ٺاهِي،
تون دنيا جي دشت ۾ آن،
بهشت جي ڪنهن اَپسرا جان!
موسمون تنهنجي بدن جون،
سڀ گلابن جي سمان هِن،
تشنگي پنهنجي به آهي،
رڃ ۾ پياسي هرڻ جان!
پر ڪجي ڇا؟ جانِ جانان!
ديس جي دستور ۾ ئي،
محبتون ممنوع آهن!
محبتون ممنوع آهن!