آيتن جھڙيون اکيون
هن جي دستڪ لاءِ آتو
اڄ به منهنجي دوار دل جو،
هُن جي مُرڪن لاءِ ماندي،
اڄ به منهنجي آ اماوس.
منهنجي دل جي موسمن ۾،
اڄ به تازو گل هُن جي،
راحتن جو، چاهتن جو.
اڄ به منهنجي پيچرن ۾،
هُن جي پيرن جا نشان هِن،
ٽمڪندڙ ڪنهن ديپ وانگي.
مُور ناهن مون کان وسريون،
اڄ به يونيورسٽي جون،
چنڊ ـــ راتيون، سانت رستا،
سُرَ مڌر ماريا ڪَري جا.
خوشبُوئن سان واسِيل هُو
خيرپور جون سرد شامون،
موھ ـــ لمحا، ٽهڪ ـــ باتيون،
بحث پيارا زندگيءَ تي.
رقصان پاڻيءَ تي هُو پاڇا،
چنڊ ــ چارا، هو ستارا،
هُو سمرتيون، هُو سڳنڌون،
ساٿ سندر ئي سمورا
۽ مهاڻي هُنَ سنديون جي،
آيتن جھڙيون اکيون هُون،
اڄ به ڄڻ منهنجي هنئين ۾،
چنڊ جان جاڳن پيون ٿيون!