ڪيئن ڪري ڪوئي مسافر...!
عمر ڀر جي آرزوءَ ۾،
هڪ ئي سندر عاشقي آ.
خواب ساگر جي سپن جان،
ڄڻ ته موتي زندگي آ.
هر سفر جو توڙ آهي،
تند هڪڙي تار جي ڄڻ.
من اندر جون موسمون سڀ،
هر گھٽي آ يار جي ڄڻ.
ڌنڌلي ڪنهن درسني جان،
عقل جون سڀ آڱريون هِن!
اُلجھيل سُٽُ آدمي آ،
روح ۾ سڀ روشنيون هِن!
طلب ٿي اُڻندي رهي ڪا،
جسم ڪوئي تشنگي جو!
ننڊ جو ليڙون لٽو ڪو،
ڄڻ ڍڪي جاڳيل اکيون ٿو!
پور آهي ڄڻ پتنگو،
سور آهي سمنڊ وانگي.
ناو وانگي دل جنهين ۾،
پرتِ جو ساحل ٿي ڳولي!
ڪيترا طوفان ئي ڄڻ،
تَنهن جي تعاقب ۾ لڳل هِن!
پنڌ ۾ هر پير هيٺان،
ڪيتريون چوڙيون ڀڳل هِن!
ڪِئن ڪري ڪوئي مسافر،
ڇانو وڻ جي کي ڇپر ڪو!
وقت آهي سمنڊ وانگي،
جنهن کي ڪونهي, پر ڪپر ڪو!
تيز پيو هر پل بدلجي،
لهر جھڙو هي سفر آ،
قهر جھڙو هي سفر آ!
ڪِئن ڪري ڪوئي مسافر!
ڪِئن ڪري ڪوئي مسافر!