پٿرن جي شهر ۾
ڪيتري آ بي چئي،
دل جي هيءَ ديوانگي،
مون چيو، ڏس او چري!
”ڪانچ جي چوڙين جِهو
پنهنجي سپنن جو بدن
هل نه تون ايئين کڻي.“
”لوڪ جي خنجر نظر
۽ ابابيلن جيان،
عاشقي پنهنجي پرين!
راهون ٿوهر جان رڳو،
آ فريبي جڳ سڄو،
ٿورڙو تون خيال ڪر،
کڻ سنڀالي تون وکون
تهمتون هِنِ بي نقاب،
تنهنجي تعاقب ۾ مِٺي!“
”عمر تنهنجي آ اَلهڙ
نيڻ تنهنجا بي خبر،
ڪٿ نه اٽڪن او چري!
تون ڪنول آ ڪاڪ جو
تون آ قطرو ماڪ جو،
چاندني تون چنڊ جي،
پير تنهنجا پدمڙا،
تون ڇا ڄاڻين ڄر منجھان،
تون ڇا ڄاڻين بر منجھان،
پنڌ اوکو پيار جو،
نينهن نوتو دار جو!“
پر هي هوڏي، ٻار جهڙي،
دل هٺيلي،
ڪجھه مڃي ئي ڪونه ٿي.