رات ڇڏيا هِن زلف وکيري
رات ڇڏيا هِن زلف وکيري
ڪيڏو ڇانيل سناٽو آ!
تنهائي جي رڻ ۾ تنهنجي،
سارنِ جو ئي وڻ گھاٽو آ!
چنڊ جتي اڄ بيٺو آهي،
ڪهڙو هي چَوواٽو آهي؟
دل چاهي ٿي تو ساڻ هجان،
ڪيڏو اوکو آٽو آهي!
اجري جو آڪاش ۾ ڪوئي،
آڌيءَ جو اونداھ ڪري ٿو.
ڪهڙو هي راڪاس آهي جو؟
سارو مٺ ۾ ساھ ڪري ٿو!
ڪک پن ڏڪي پيو پاري ۾،
ڪيڏي سارن ـــ سردي آهي!
ڪوبه ته ڪونهي، ڪوبه ته ڪونهي،
تنهائي بي دردي آهي!
ڪير سُتو آ سانجھي ــ هنج ۾؟
ڪنهن جو هي کراٽو آهي؟
اوندھ جي اوڀڙ لئه اڄ ڀي،
سورج ــ هٿ ۾ ڏاٽو آهي!
سورج ــ هٿ ۾ ڏاٽو آهي!