پروميٿئس
پوڙهو چنڊ صدين کان هُو
اُڀ جي ڪاري ڌرتي تي،
سوڀ جي مشعل ساڻ کڻي،
پنهنجي پوري هستيءَ سان
ساري جڳ جي بستي مٿان،
هر رات ٻَري ٿو،
ساک ڀَري ٿو.
هُو سج ازل کان،
سياهي جي سوري تي،
روز پيو لَٽڪي،
ڪنهن گھايل پنڇيءَ جان.
اڃا نه مُئو آ،
اڃا نه مُئو آ،
عيسى جڳ مان،
دنيا ۾ جيئرو،
اڃا به آهي پروميٿئس،
جنهن جي جيءَ تي روزانو ڪا
چُوٽَ لڳي ٿي،
ڳوٽ ڀڄي ٿي،
چاڪ چِڪن ٿا،
رنگ رچن ٿا،
ها، پر پوءِ به،
چنڊ جي ريت اڃا به ساڳي!
سج جي جيت اڃا به ساڳي!