سرمد روح اسان جو
اسان جي چاهت خدا ــ نگر ۾،
مڃوسين جانان! آ مئڪشي جان.
جياپي جڳ ۾ اسان جا سپنا،
رودالي روحَ جي ڄڻ اِڇا ڪا!
اکيون اسان جون ازل اڃايل،
پيئڻ پڄاڻان به ڄڻ ته پياسيون!
ڀرئي بزم ۾ اداس ٻالڪ،
ڪڏهن ته سرمد اسان جو من آ!
ڪڏهن ته جوڳيءَ جيءَ وانگر،
ناهي به آهيون، آهي به ناهيون!
ننگي ــ بدن تي لباس گيڙو،
زخم زخم جي زبان آهي!
سوال پنهنجا صليب ڳالهيون،
قدم قدم تي مسيح ــ مرڪون،
نظر نظر آ نماز پنهنجي،
سجود پنهنجو وجود سارو!
مٽي جي من ۾ حوا جي خوشبو،
تلاش پنهنجي تندور وانگر،
چِتا جي اک ۾ سُتي ڪٿي آ؟
ادا اوهان جي خدا ٿو ڄاڻي،
سمونڊ ڪهڙي جي سرڪشي آ؟
سدائين مقتل جڏهن به سِر جي،
ڪٿي او سانئڻ! صدا ڏني آ،
اسان جي آذر هي عاشقي ئي،
اُتي اُتي خود هلي وئي آ!
اُتي اُتي خود هلي وئي آ!