تنهنجي ياد
جنهن وقت ٿي آڌيءَ رات ٺري
۽ چنڊُ مٿان ٿو ڇانوَ ڪري،
تنهن وقت هنئين جي ساگر ۾،
ٿي تنهنجي ياد جي ناوَ تري.
جنهن وقت به ڪوري ڪاغذ تي،
ٿي ڪوتا ڪوسا چپ رکي.
تنهن وقت اوهان جي نيڻن جي،
ٿي مون کي ڏاڍي ياد اچي.
جنهن وقت گھٽا گھنگھور ڪري
۽ بادل برسن شور ڪري،
تنهن وقت مٽيءَ آغوش منجھان،
ٿي مون کي تنهنجي مهڪ اچي.
جنهن وقت شفق جي ساگر ۾،
ٿو لهندڙ سج سنَان ڪري،
پُور وهيءَ ۾ جوڀن جوڙو،
ڪو سنڌوءَ ڀر ٿو شام ڪري،
تنهن وقت هنئين جي ساگر ۾،
ٿي تنهنجي ياد جي ناوَ تري!
ٿي تنهنجي ياد جي ناوَ تري!