تون ڇا ڄاڻين!
ماڻهوءَ جي، جا مٽي ٿئي ٿِي
ڳوڙهي ڳاڙهي چٽي ٿئي ٿِي.
تو نه ڪٽي ڪا رات اکين ۾!
تون ڇا ڄاڻين چاهت ڇاهي؟
محبت ڇاهي، راحت ڇاهي؟
تون ڇا ڄاڻين مورک ماڻهو!
پريت پريم جي پيڙا ڇاهي؟
تو نه گلابن ـــ ٻوٽا پوکيا!
تون ڇا ڄاڻين، تون ڇا ڄاڻين؟
من جي لئه ڪنهن مندر جان آ،
يار جي جيڪا گھٽي ٿئي ٿِي!
جڳمڳ جڳمڳ ڏور ستارا،
آڪاش منجھان واجھائن ٿا،
سار پرين جا لمحا سارا،
تن من منهنجو تڙپائن ٿا!
بي حسَ ڪهڙي ڪَلَ ته ڇاهي؟
پيار جي جيڪا مِٺي ٿئي ٿي!
جيون جي هِن ٻاٽ نگر ۾،
عشق اُجالن وانگي آهي!
”هُن“ جي ساٿ جو خيال به ڄڻ ڪو،
مڌ جي پيالن وانگي آهي!
غمِ جدائيءَ ۾ هم رازو!
زخمي دل لئه مرهم وانگر،
محبوبن جي چِٺي ٿئي ٿِي!
من جي لئه ڪنهن مندر جان آ،
يار جي جيڪا گھٽي ٿئي ٿِي!
يار جي جيڪا گھٽي ٿئي ٿِي!