پاڻ کان پاڻ تائين پُڳيون هِن اکيون،
خواب مجذوب جو هي رُڳيون هِن اکيون.
درد جِي دلبري ڀي رهي آ عجب،
دشت سارو سفر ۽ جُھڳيون هِن اکيون.
چَپ جتي ڀي نه ڪجھه هِن چئي جي سگھيا،
راز دل جا اُتي هِي اُڳيون هِن اکيون.
رڻ جي راهن ۾ ئي روح رمتو رهيو،
دل رُني آ سدائين ڀِڳيون هِن اکيون.
ڇا نه ڀوڳيو هميشه مِٺي! آ اسان،
موڙ ڪنهن تي جي توکان ڇِڳيون هِن اکيون.