وڃائي پاڻ کي جانان! وري آ پاڻ ئي ڳوليو،
پڙاڏن جي پٺيان پنهنجو سدائين روح آ روليو.
تتل واري آ پيرن ۾، مٿان ڪوئي ڪڪر ڪونهي،
اڙي محجوب او جانان! گھڙي کن زلف ئي کوليو.
ڪٿي آ پاند ڪو آجو، بدن دل جو زخم آهي!
ڏسيو ڪو گھاٽ ڌوٻيءَ جو، جتي ڪنهن دل کي ڇاڇوليو؟
ٿي ڀٽڪي ننڊ نيڻن ۾، خمارن جو پتو ڪونهي،
اڙي او دل جي مجذوبي! گھڙي آغوش ڏي پنهنجو.
بهارن جون بهارون ئي ڪٿي هِن پاڻ ڪي طلبيون،
اسان جي بي قراريءَ کي ملي ڪو چين ئي ٿورو.
وسڻ جي مند ڪٿي آهي، وسن ٿا نيڻ ٿي بادل،
هنئين جي هيکلائيءَ ۾ جلي جوڳي جيان جيئڙو.